Sigaranın Dumanına Sardık Seni, MEHMET ÇAVUŞ

Bu sabah erken kalktım, her taraf kar ve oldukçada soğuk, odamda bilgisayarın başındayım. Siteme bir mail düştü, köyümüzün bakkalı Ayfer Çimen  “Galip Abi, Mehmet Çavuşu kaybettik”
Düşündüm de, çok yazık dedim. Sigaranın dumanına kapıldı da, yok oldu gitti. Beylerli’den, aramızdan kim ayrılsa üzülüyorum. Hep onlarla bir anımı hatırlıyorum.

Mehmet Çavuşun gençliğinde sevdiği şeyler vardı. Atı, arabayı  çok severdi. Gerçekten köyümüzde en güzel at, onun atlarıydı. Bir at arabası vardı. Evimizde yemek yerken, bizim evin yanındaki yoldan geçerken, o arabanın dingilinden çıkan sesleri ve atın koşumundan  gelen zil  seslerinden bilirdim. Çok defa sofradan kalkarda bakardım, o mu diye. Evet o idi ,çıngır mıngır sesli boyalı arabası, bakımlı atları,  o yılların murat arabası kadar değerliydi. Köy düğünlerinde ki at yarışlarında, bir iki defa  Mehmet Çavuşu birinci olduğunu hatırlıyorum. Gençliğinde ona Tiyek Mehmet derlermiş, nedenini bilmiyorum. Askerden çavuş olmuş, dönünce de köyde ona Mehmet Çavuş demişler. Bu sıfat lakapı olarak kalmıştı. Demek ki o yıllarda askerde çavuş olmak önemliydi. Babası Nacak Kadir amcayla ben, askerden köye izinli gelirken caminin yanında karşılaştık. Yanımda yeni rahmetli olan  arkadaşım Mahmut Baş da vardı. Elbisemde çavuş rütbelerini görünce, bana “Hoşgeldin Galip Çavuş” dedi. Amca, “Ne var bunda, önemli mi sanki askerde  çavuş olmak” dedim. “Öyle deme, şu köyde kaç kişi Çavuş olarak çağrılır bilir missin sen“dedi. Ben “yok bilmiyorum” dedim. Saydı; “Duralı Çavuş, Ülfet Çavuş, Ahmet çavuş, Bahattin Çavuş, Musa canın oğlu Mehmet Çavuş, Kadir Çavuş, birde benim oğlum, Mehmet Çavuş” dedi.  Bu sözler hale aklımda kaldı, Mahmut arkadaşımda doğru söylüyor demişti. 1964 yıllarıydı.

BAŞ PELİVAN OLARAK DÖNÜYORDU

Bir gün Mehmet çavuş  kahvede “Galip, ben söğüde gideceğim. Gidersen seni götüreyim, akşama döneriz” dedi. Babamdan izin alarak geldim “tamam abi gidelim” dedim. Mehmet çavuşun, At arabasına binerek, deredeki araba yolundan söğüde vardık.  At arabasını ilkokulun yanına duvarın dibine durak olarak seçtik, atların yem torbalarını  boyunlara asarak bir düğün evine gittik. Hoş beş den sonra, konuşmalardan anladım. Mehmet çavuş, söğüt köyünde güreş varmış, düğün sahibinden davet almış, gel güreşmek istersen demişler, onun için gelmişiz. Çok kalabalık insan topluluğu, yemekten sonra düğün evinden  davul zurna eşliğinde, pehlivanlar önde, okulun yanındaki cayırlara gelindi. Etraftaki  köylerden bayağı gelen olmuştu. Güreşmek isteyenler kısbetlerini  okulun içinde giydiler ve zeytinyağıyla yağlandılar. Güreş başladı. Sıra Mehmet Çavuşa geldi, Mehmet Çavuş ilk rakibini yendi. Sonra ikinci rakibini de yendi. Az sonra söğütlü biriyle eşleşdiler. Güreş uzun süre devam etti. İtirazlara rağmen onuda yendi. Ne kadar sevindim gurur duydum; Mehmet çavuş söğütten BAŞ PEHLİVAN olarak dönüyordu. Düğün sahibi bir koç hediye etmişti. At arabasına koçu bağlayıp, Mehmet Çavuşla akşamüzeri  tekrar beylerliye döndük.  Yolda hep güreşden konuştuk, hâkimde söğütlü olduğundan kendi köylüsünü tutuyorlar diye, sitem etti.

SİGARANIN DUMANINA DAYANAMADIM

Ben, köyden ayrıldıktan sonra her köye gelişimde, Mehmet çavuşu değişik görmeye başladım. Kendini sigara, alkole ve oyuna kaptırmışdı. Hatta bir ara sarhoş olup evinin balkonundan yere düştüğünü duyupta, üzülmüştüm. Gecen yaz köye geldiğimde onu, Ömer’in kahvesinde, kahvenin içinde, yalnız bir masada ellerini başının altına almış, düşünürken gördüm. Fotoğrafını çekdikten sonra, bir sandalye çekip yanana oturdum. Biraz dertleştik. Dertleri çoktu, ben eski geçmişleri anlattım, yüzü güldü. Elinde bir asası vardı, “ben şu olmasa  yürüyemeyeceğim” dedi.  Masada  iki çay içinceye kadar  tam altı sigara yaktı,  içti. Yanına geldiğime pişman olmuştum.  Dumandan rahatsız oldum, tam kalkıyordum ki tekrar bir çay daha söyledi. Yine sigara yakmak için elini cebine götürürken elini  tuttum. “Abi  yeter be! Vallahi zehirlendim bak” dedim. Yanan sigaraların izmaritlerini saydık, “bunu ben mi içtim” dedi. “Evet sen içtin. Yeter abi öleceksin artık”  dedim. Yaptıklarının bile farkında değildi. O kadar bağımlılık yapmış sigara, onu günden güne öldürüyordu.

Çayı içtikten sonra amcaların yanına çıktık.  Sordular “Galip usta, kavganız neydi, ikinizin” dediler. Olanları anlattım gülüştüler, yanımızda oturan amcalar. Kendine acımıyor, Mehmet Çavuş  bizde içiyoruz ama bunun kadar değil dediler. Günler sora tekrar köye geldiğimde hastanede olduğunu, bacağının birinin  kesildiğini duydum. Eğer sigarayı bırakmassa, ikinci bacağını da kesilecek dediler. Köyün pazarı kurulmuş, herkes alış veriş yapıyordu. Mehmet Çavuş’u, evinin arka balkonunda yastıklara dayanmış, oturmuş, pazara gelenleri izlerken gördüm. Sakalı uzamış, gözlerinde ışık kalmamış, yüz hatlarında bin bir pişmanlıklar dolu,  sesi azalmış, sanki yaşamaktan bıkmış, hayata küskün ve yorgunluk belirtileri. Kesik bacaklı olarak görünce yüreğim burkuldu gitti. İnsanın kendine yaptığı kötülüğü koca köy toplansa yapamaz dedikleri bu olsa gerek dedim. Hal hatır sordum. “Yaşamaya uğraşıyorum Galip Usta, ama çok acılar içindeyim arkadaş” demişti.

Bu gün ölüm haberini alınca, oturdum da yazdım bu yazıyı. Radyoda, bir şarkı çalıyordu, hem acıklı hemde anlamlıydı. Hem yazdım, hem dinledim bu şarkıyı, içim burkuldu gitti.

Sigarımın dumanına sarsamda saklasam seni.                                                                                    
Gitme gitme gittiğin yollardan dönülmez geri.                                                                        
Yokluğun ah yol olsa uzansa unutmam seni.                                                                                 
Gitme gitme gittiğin yollardan dönülmez geri.              

Bu şarkı sanki Mehmet çavuş için çalınıyordu.

Gitti Mehmet çavuşu dönülmez yerlere. Sigaranın dumanın yardımıyla, sardık sarmaladık, birkaç metre bezlede. Birkaç eş dost arkadaşlarıyla kara toprağa gömdük bütün anılarını. Evet, sigara kasabamızın bir çavuşunu da alıp götürdü. Beklenen son buydu. Doktorlarımız devamlı içmeyin diyorlar, dinleyen yok.

TOPLAMIŞ DERTLERİNİ BOĞCASINA DA DÜŞMÜŞ YOLLARA

Yeni yılın ilk ayının ortasında günlerden Pazar; soğuk ve karlı bir kış günü,  her taraf buz, çengel dağının başı dumanlı, poyraz yeli kar tanelerini savuruyor beylerlimin sokaklarında. Mezarcı Hüseyin, bir kabir çukuru kazmaya çalışıyor köy mezarlığında. Toprak beton kadar sağlam, üşüyor elleri. Mehmet Çavuş’un evinde bir telaş var.Yola düşüyor omuzlarda. Ama o gideli çok olmuş, bizim buralardan. Tüm acılarını, tüm hayallerini, bir bohçaya toplayıp,  tek ayakla elindeki ağaçtan asasına binmiş, alıp başını da gitmiş BİZİM BURALARDAN dönülmez uzaklara. Kimselere dertlerini dökemeden, birazda hayata küskün, kimseye hoşçakal bile diyemeden.

Bizlere bundan sonra yaptıkları güzellikleri ve kendisinin cekdiği acıları hatırlayıp ara sıra kahve köşelerinde konuşmak kaldı. Köyümüzde aynı mahallede kaldık. Hiçbir zararını görmedik.

ALLAH, Nur içinde yatırsın. İyi insandı iyi insan.