Tekrar gelsin diye bekler bir umutla!

ANAMIN GECE AĞITLARI  2

“Ana,” dedim, “rahmetli babamı rüyalarında gördüğün olur mu hiç?”
Derinden bir oh çekti canım anam,
Utana sıkıla, “Bazen oluyor,” dedi.

BAŞLADI ANAM ANLATMAYA…

“Oğlum, insan rüyasında görmese bile bazen hayali geliyor gibi oluyor.
Baban bir yere giderken, merak etme ben hemen dönerim, derdi.
Bana da öyle geliyor, sanki dönecek gibi onu bekliyorum
Sen baban hasta olduğunda sırtına bindirip hastaneye götürürken,
Sana yardımcı olmuştum işte ta o zaman.
Baban başını çevirip bana gülümseyerek: Bak koca karı,
Bu hastalıktan iyi olup evime Allah’ın iziniyle döneceğim bir gün, demişti.
Baya epey yıllar oldu gideli.
Bende esas sandım, her gün onu bekler oldum evimizin tahta merdivenlerinde.”

“Akşam karanlıkları çökene kadar merdiven kapısını kilitlemem.
Geceninbir zamanına kadar da uyuyamam.
Belki gelir de  kapıyı çalar da duyamam diye.
Bazen, gecenin bir saatinde uyanırım, kalkarım yatağımdan.
Birkaç rekât namaz kılar, arkasından ağıtlar söyler, dualar yollarım babana.
Allah’ım!
Günahsız kulun olmaz, bilirim.
Sen ne kadar büyüksün, bizlerin de kusurlarını bağışla der,
Namazımın ardından elimde tespihimi çekerim
Otururum döşeğin üstüne, evimizin tahtalıklarındaki çıkan seslerini dinler,
Baban sanır, şimdi kapıyı açar da içeri giriverir, derim.

KADERİME KURŞUN SIKARIM KİM BİLİR KAÇ KEZ

Bazen olur da, gecenin karanlığında deli poyraz yeli savurur evin saçaklarındaki toprakları.
Dışarıda çetin bir kış var, yağmur damlaları damlıyor evimizin tahtalığına.
Evimizin saçağına tüneyen uğursuz gece kuşu bir şeyler sezer, öter çığlık çığlığa.
Gece kuşunun çığlık sesiyle poyraz yelinin çıkardığı ses içimde korkuya neden olur.
Kaygılanırım ama bu güne kadar hiç korkmadım.
Böyle zamanlarda acaba biri mi var diye, şüphe duyarsam,

Yastığımın altında sakladığım babandan kalma silahımı alır da çıkarım dışarıya.
Yavaşça açarım odamın kapısını, kim o der, seslenirim.
Hiç kimseler yoktur, bunu da bilirim.
Ama almışım elime silahı, yerine koymam gayri, basarım tetiğine.
Kara gecelerde, kara kaderime kurşun sıkarım, kim bilir kaç kez.
Evimizin tahta merdivenleri delik deşik olur, barut kokusu sarar her tarafı.
Komşularımdan benim ne silah sesimi duyan olur, ne de ağıt sesimi oğul.
Zifiri karanlıkta dikerim gözümü sesin geldiği yere.
(Gözlerim de iyi görmüyor ama.
Kapının arkasındaki tahta merdivenlere doğru bir mavi ışığın düştüğünü hissederim.)
Bugün ah işte o geliyor derim.
Babanın umut ışığı düşer merdivenlere.
Oysa ne gelen var ne de giden, ben boşuna beklerim.

BEN GÜNDÜZLERİ AĞLAMAM OĞUL.

Ben bir hayali yaşıyorum, bir umudu besliyorum yüreğimde, belki döner diye.
Bugün de gelmedi, belki yarın gelir diye.
Bitmez hasretlerim, tükenmez uykusuz geceler.
Umudum biter ve ben biterim.
Sabah ezanı okunurken dönerim yatağa girerim.
Başımı yastığa koyunca boğazıma dizilir bitiremediğim ağıtlarım.
Bitmez feryadım da yüreğim yarılır.
Bir oh çekerim, ta derinden, dinmez hıçkırıklarım.
Çatlar göz pınarlarım, yarılır da akar gözyaşlarım, akar da akar.
(Ne yorgan kalır, ne de yastık ıslanmadık.
Kimseler duymaz feryatlarımı, ben geceleri ağlarım.
Ben gündüzleri ağlamam oğul.)
Acılarımı içime döker, sessizce ağlarım, duymasın ağıt sesimi kimseler diye.
Uzun yılların ıssız gecelerinde gözüm yaşlı babanı beklerim.
Gelmeyecek, bunu da bilirim.”

DAYANAMADIM ANAMIN DEDİKLERİNE.

“Ana” dedim, “babam rahmetli olalı, yıllar geçti, tabi ki gelmez.
Babamsız yaşamaya alışacağız artık.
Allah’ın takdiri bu ana, hepimiz bir gün yok olcağız bu yalancı dünyada.
Hayat böyle, acısı da sevinci de var, bunu kabullenmeliyiz artık.
Bu kadar yıpratma kendini, bak yanında bizler varız.
Şükürler et, Allah sana hayırlı evlatlar vermiş, bakıyorlar, seni seviyorlar,” dedim.

ANAM
“Biliyorum oğlum, ama gel de benim gönlüme anlat.
Yıllarca bir arada yaşamışsın, dertlerini paylaşmışsın.
Onunla ağlamış, onunla gülmüşsün.
Beş tana bebe vermişsin, olmuyor be oğlum, olmuyor işte.
Akşam yalnızlığı bir başka zor oluyor.
Evin duvarları yıkılıyor başına insanın.
İki laf edesi geliyor.
Bir çekilmez oluyor hasretler, işte o zaman söyleniyor ağıtlar.

BEKLER BİR UMUTLA

Damla damla yaşlar akıyordu kara gözlerinden anamın.
Başındaki sarı yazmasının kenarlarıyla siliyordu gözyaşlarını.
Eğildim de bir öpücük kondurdum bal tatlısı yanağına.
Dayanamadım, oturdum da sarıldım anamın mis kokulu bağrına.
Hıçkıra hıçkıra ağladım.
Kimselerden utanmadan, kim duyarsa duysun dedim.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                            Aman
Allah’ım!
Öksüzlük yaşa başa bakmıyormuş, ne kadar zormuş babamı yürekten sevmek.
Anamın düşüncelerine hak veriyorum.
Özlemlere dayanamıyor insan.

(Meğer canım anam neler görmüş, ne hasretler çekmiş, ne gece ağıtları yakmış.
Sevdiklerinin hasretinden sonra dualar etmiş, gözündeki dökülen incileri sunmuş,
Yaradan’a, yüreğini sevsin diye. Babam tekrar gelsin diye bekler bir umutla.)