Benim Adımı Vermişler

Buralardan köyümü Beylerli’yi düşünüyorum. Havası, pırıl pırıl temiz suyu, bereketli toprakları, azda olsa mutlu insanlar diyarını. Coçukluğum, gençliğim orada benim, sevdiğim dost bildiğim insanlar oraya bağlıyor beni. Anladım ki, nerede yaşarsa insan, eninde sonunda köyünü arar oluyor. Aklıma geldi Bozkurt’ta bir düğün evindeyiz, odanın içi bozkurtta yaşayan beylerlilerle dolu. Beylerli’den yıllar önce Denizli’ye göç etmişler, Yay kaş’ın Osman amcayı dinliyoruz. Sohbeti çok güzel, diyor ki; coçuklar sakın Beylerli’de eviniz varsa satmayın ben sattım gittim de şimdi köye gidemiyorum inanın. Buram buram kokuyor Beylerli’nin taşı torağı diyordu. Pişmanlıkları yüz hatlarından ve ses tonundan belli oluyordu. Düşünüyorum da bu yazıyı yazarken aklıma düşüyor şimdi hayatta olmayan bir sürü tanıdıklarım. Bu defa köyde çok kalacağım, hem cevizlerimi sulayacağım hem de coçukluğumun ayak izlerini arayacağım. Çengel dağlarında, bayırlarda, çengel pınarın başlarında, koca kayanın üzerinde, koca çınarın gölgesinde değirmen deresinin çakıl taşlarında. Dereci Ramazan’ın kavak ağaçlarının gölgesine kurulmuş masalarında, demli bir çay içeceğim.  En çok, yağmur yağarken kavak ağaçların kovuğuna saklandığımda, hayal ettiklerim geliyor aklıma. Ne hayallerim olurdu çocukça, neyin nasıl olduğunu kavrayamadığım yıllardı o yıllar. Bir umutla düşlerdim gelecek günleri, hey gidi o günlerim hey. Köye geleli bir haftayı geçti.
Bir ikindi namazı sonrası Söğüt dolmuşlarına binerek barajın üst kısmında yolda indim, kaygan yamaçlardan yavaş yavaş aşağıya suya doğru vardım. Dere sessiz, rüzgâr buz gibi esiyor, üşüdüm biraz, arkamı bir taşa dayadım, oturdum da anımsadım burada geçmiş olan anılarımı. Değirmenleri, koca kavak ağaçlarını. Dolambaç, kıvrım kıvrım tozlu yolları, su gibi akıp giden bir ömürün, geçen o acılarla dolu yıllarını. Bir an oluyor da insan neye uğradığına akıl erdiremez oluyor, nereden aklıma geliverdiler bilemedim.

Bizim Beylerlimizde barajımız vardır                                                                                               
Serin Sularında, hayallerimizi yüzdürdüğümüz                                                                             
Bizim buralardan ne dostlarımız vardır                                                                                
Aramızdan ayrılınca günlerce üzüldüğümüz.

Şimdi deredeki barajın karşı yamacından, bizim buralardan (Beylerli’de) yakın bir zaman içinde ölüp gidenlerin ,eksikliği ve baraj suyuna yansıyan hayallerini görüyorum. Heyecanla izlerken içlerinden sevdiğim yüzleri arıyorum, dalıp gidiyorum geçmiş yaşamlara. Elime bir taş alıp suya fırlatıyorum, su dalga dalga çizgiler çiziyor. Ben de o düşündüğüm kişilerin hayallerini kaybediyorum, mavi sularda. Yalnızım, elimdeki değnekle bir şeyler deşiyorum, ayaklarımın ucundan bir taş suya kayıyor. Tekrar suya bakıyorum, bulanık mavi suyun rengi içinde balıklar görüyorum büyüklü küçüklü, heyecanlanıyorum keşke tutabilsem diyorum. Hemen yakın bir zamanda kaybettiğimiz eski bir dost, Bayram Canavar aklıma geliyor. Bir gün köy çıkışında karşılaştım da sormuştum,  motorun heybesinde ekmeği suyu oltası ile. Nereye Bayram dedim, dereye gidiyorum abi dedi. Her gün balık tutmaya gelirmiş buraya. Tutuyorum abi çok güzel balıklar var, sen istersen bir gün, tava, yağ, ekmek alırız benim motorla dereye gideriz. Balıkları hem tutar, hem kızartıp yeriz, birde seninle dertleşelim hayli zamandır bir araya gelip konuşamadık demişti.     Ne yapayım evde hanım hasta ben hasta buralarda zaman geçiriyorum dedi. Bir gün senide götüreyim iyi olursam diye randevu vermişti bana. Olmadı, bir türlü iyi olamadı. Onunla Üniversite Hastanesinde bir kaç kez karşılaşmıştım. Yardımcı olmuştum acıları çoktu, geçmiyor abi bu dert beni mahf ediyor dayanamıyorum abi demişti çok üzmüştü beni. Bayram, köyde beni gördüğünde sana verdiğim sözü yerine getiremedim abi der de üzülürdü. O az gören gözünü, kısar da hüzün dolu bana bakardı. Bayram yorgun ve hayata kırgındı.

Ah koca dost, evet sözünde durmadın. Ben ne kadar istemiştim seninle felekten bir gün çalıp, derede balık yemek, eski geçen zamanları hatırlamak. Durmadın Bayram sözünde durmadın. Ansızın bırakıp da gitmişsin başka dünyalara, bana bile hoşça kal demeden. Mezarına bir kürek toprak bile atmak nasip olmadı bana. Uzun zaman sonra, duydum da haber alamadığıma kızdım. Sen aramızdan ayrılmadan, bir kaç hafta önce çektiğim bir resimle hatırlıyorum seni, cennet olsun mekânın. Bayram deyince taa ilkokul yıllarım aklıma geldi. Bayram’ı ben o zamanlardan tanırım, çok yaramaz bir coçuktu. Okulda bir yaramazlık olsa altından Bayram çıkardı, Ben onu kollar severdim, resimlerini yapar yazılarını yazar, onu ders çalıştırırdım Bayramla aramızda bambaşka bir dostluk oluşmuştu. Abisi Mustafa arkadaşımdı, ama Bayram abisinden hiç ayrılmaz her tarafa onunla gelirdi. Bayram küçük olduğu için ona daha özen gösterirdik. Okulda okurken cebimde getirdiğim nohut kavurgasından mutlaka Bayram’a ayırır, ders aralarında verirdim. Bayram beni arar sorar bir araya gelirdik. Gaz lambalı odalarda dersimize çalışırdık. Bambaşka bir arkadaşlık dostluk gelişti aramızda. Çocukken abi ben seni görmeden duramıyorum derdi.

KEZBAN TEYZE
Köydeki, cami altındaki evimizin merdivenlerinde oturuyordum. Bayramın annesi Keziban teyze eşeklerine ot sarmış kucağında bebesiyle bizim evimizin önündeki yoldan, yorgun argın köye çıkıyordu. Durdu beni görünce çağırdı, Galip Galip gel oğlum hele gel, koşarak yanına vardım. Teyze hayırdır bir şeymi var. Evet, var tabi, kucağına sarmış dolamış bezlerin içindeki, küçükçe bebeğin yüzünü açarak bana gösterdi, el kadar sevimli bir coçuk. Bak adaşın bu bebek, senin adını verdik, senin adını bu, çocuğa Bayram verdi. Aslında ben Hasan koyacaktım ama Bayramı bir türlü kandıramadık, çok ağladı susturamadık illaki Galip olacak diye tutturdu. Seni ve adını çok seviyormuş, illaki Galip de Galip dedi. Şaşırdık kaldık, biz de ad bir gök boncukmuş derler hadi olsun dedik, ne yaptın sen benim deli oğlana da kendini sevdirdin demişti. Nur içinde yatsın Keziban teyze. Vallahi bilmem bilmiyorum dedim sevinmiştim gülerek eve döndüm olanları babama anlattım babam hayretler içinde kalmıştı. Köye geldiğimde Bayram beni nerede görse, kolumdan tutar bir çay içelim abi derdi. İçindeki o sevgi hala kayıp olmamıştı. Oğullarınla tanıştırırken bile, benden baba dostunuz demişti. İşte şimdi kardeşi Galip’in ismini böyle vermiş rahmetli bayram

BABASINA SORDUM
Fotoğrafı çekince oturup masada birer çay içtik o zaman sordum, Babası Mehmet amcaya dedim ki oğluna Galip ismini niye verdin. Mehmet amca cevap verdi. Oğlum bizim Galip diye ne tanıdığımız var nede akraba bildiğimiz biri, o zaman Bayramın diretmesiyle verdik. Tabi çocuklarda tamam dediler, niye verdik anlayamadım hatırımda kalan Bayram çok ağlıyordu, onu susturamadık bir türlü, oldu tamam senin dediğin olsun yeter ki sus ağlama dedik. Pek aksiydi kerata çocukken, dediğini yaptırırdı bize dedi. Duydun mu Bayram dedim. Ben Bayrama baktım sevimli sevimli gülüyordu. Bayram’ın aklı ermedi, benim adımı kardeşine sen vermişsin dedim, demek öylemi abi dedi gülüştük. Doğruydu Mehmet amcamın söyledikleri aynı olayı Mehmet amcamın hanımı Keziban teyzede bana söylemişti. Bilmiyorum arkadaşım Hacı Mustafa, hatırlarmı bu yıllar öncesini. Şimdi Mehmet amcanın küçük oğlu Galip’i, nerede görsem adaş diye çağırırım, o da güler. Hey gidi Bayram sende mi bayramlarda doğdundu, adını ondan mı Bayram koydular acaba. İşte bunu babandan ve senden soramadım.  Önce çok sevdiğin eşin Cemile gitmiş, sonrada sen. Ama ne yazı ki ikinize de son görevimi yapamadım ben, çok uzaklarda şehir dışındaydım, yazıklar olsun banada, günler sonra duydum.  Köydeyim iki gün önce mezarınızı ziyaret ettim, bildiğim duaları okudum mekânınız cennet olsun.  Her halde haberin olmuştur, ama senden özür dilerim, bu defa randevuya ben geç geldim…

BİZİM BURALARDAN
Sağ iken insanoğlu bir zamana takılır ömürler tükenir.
Arkasında unutulmaz güzel anılar bırakır giderler
Bazıları var ki, yaptıklarıyla yıllarca hatırlanır
Öyle anılar var ki kısa zamanda insanoğlu unutur
Kimileri vardır ki hatırlanınca yürekler burkulur                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     Arkasından dua edilir, Eller yüze sürülür
Özlem duyulur, dayanılmaz Gözyaşı dökülür
Öyle anılar var ki bazen hatırlanır da yazılır
Kim olduğu nasıl olduğu hiç fark etmez
Benim için, yeter ki insan olsun aklıma düşsün.
Gönül bazen sevdiğini özler zaman zaman arar
Bizim buralardan
Sende öyle bir dosttun, Bayram Canavar.