Beylerli’nin KONSOLOS MAHMUT’u da düştü toprağa…

Bir fotoğrafın bana bu gün söyledikleri beni nerelere sürükledi gitti. Duygu dolu yüreğim bana, arkadaşımın bir anısını hatırlattı. Başladım bir şeyler yazmaya. Sevgili arkadaşım Mahmut, nede çabuk geçmiş yıllar, çok uzak zamanlarda çekilen bir sararmış kâğıt parçasından bana bakıyorsun. Hem de tüm dertlerden arınmış olarak bir bakışla tatlı bir gülümsemeyle. Zamanlar bırakılmış geride ah Sevgili arkadaşım, tadımlık bir hayatmış yaşamak, adam gibi yaşaya bildiysen eğer. Yazı masamdaki soluk fotoğraflarda sana bakarken, fotoğrafın arkasına bir not düşmüşüm. “30. 3. 1968 cumartesi akşamı, can arkadaşlarımla” diye yazmışım. Savurdu Hayat her birimizi başka yerlere, uzaklaştık gittik. Bir şeyler mani olup arayamadık. Ben iyiyim, sen nasılsın diyemedik. İşte geldi geçti, toprağa düştü bir dost arkadaşım daha. Ateş düştüğü yakar, Ölümler hep acıdır, genç ihtiyar hiç fark etmez.

Fotoğraftakiler: Mahmut Baş, Foto Galip, Hüseyin Afacan,1968

SEVDALARIMIZI DUVARLARA ANLATDIK

1965 yıllarıydı. Denizliye geleceğim, fotoğrafçılık öğrenmeye. Ama nerede ve kiminle kalacağımı bilmiyordum. Mahmut Baş ile Hüseyin Afacan Denizli Lisesinde okuyorlardı. Konuyu onlara açtım. “Tamam bizimle kal, beraber olur gideriz” dediler. Ben Denizli’de Mahmut ve Hüseyin ile üç yıl bir bir odada yattım kalktım. Dertlerimizi, umutlarımızı, sevdalarımızı, kirli yorgana sarılıp yatarken anlattık, salyangoz böceği ören soğuk duvarlara.

ESKİ YAŞANMIŞLAR AKLIMA DÜŞERDE, YAŞARIR GÖZLER

Denizlideki kira evimiz oturacak gibi değildi, ama mecburduk bu evde durmaya. O günler hepimizin tekrar yaşamak istemediği günlerdi. Bir evin alt katı, rutubetli, suyu yok, odada bir köy ocağı var. Orayı mutfak olarak kullanıyoruz. Tüpümüz yok, gaz ocaklarında yapıyoruz yemeği. Bir yemek yapıldımı bulaşığı bir hafta duruyor. Ocağın başında örümcekler yuva yapıyor tencerelerin içlerine. Sümüklü böcekler bulaşık artıklarıyla besleniyor. Zor geliyordu soğukta bulaşık yıkamak, tekrar yemek yapmak. Acı soğan, kuru yavan yeyip geçiyorduk. Ben işyerinden çok geç geliyordum. Geldiğimde onlar yatmış oluyorlardı. Evde bir şey bulamayınca, anamın köyden yolladığı yufkaları su ilen tavlar, biber tuzu eker, ya da kuru soğan ezer, yer yatardım. Mahmut ile Hüseyin’in de benden farkları yoktu. Bulduğumuzu yer yatardık. Yakınmazdık hallimizden. Bu günde doydu karnımız, yarına Allah kerim derdik. Mahmut ile Hüseyin yaz tatiline gidince, ben evi değiştirdim. Postahanenin arkasında bir evde kaldım. Ev, eski eve göre güzeldi. Ben 1969 yılında askere gittim, onlar bir yıl daha okudular. Mahmut küçük yaşlarında babasız kalmıştı, çocukluk yılları bayada zor geçiyordu. Annesi Ezime teyzenin omuzlarında birçok yük kalmıştı. Evin hem erkeği, hem de anasıydı, çok çalıştı. Tüm umutu oğlunu okutmaktı. Öylede yaptı. Çalıştı çabaladı, Mahmut’a yolladı. Temiz ve düzenli giydirdi. Zengin coçukları ne giydiyse, Mahmut’da giydi, parasız kalmadı. Hüseyin arkadaşımla Mahmut evden çıkmaz, ders çalışırlardı. Ben asker olduktan sonra, onlarda okulu bitirdiler. Nedense Mahmut yüksek okula gidemedi okul hayatları bitti.

SEVDALARI VARDI DAĞLARI DELECEKLERDİ

Mahmut, O günlerde sınıf arkadaşı bir kıza gönül koymuş âşık olmuştu. Ders sonrası bir araya gelirler, ara sıra dükkânda bana da uğrarlardı. Araları çok iyiydi, onlara imreniyordum el ele, gönül gönüleydiler. Hayalleri vardı, dağları delecekler, yelken açıp denizleri geçeceklerdi. Hele şu okul bir bitsin, yüksek okulu kazansınlar, bir yerlerde bir iş bulsunlar, ondan sonra kurulacaktı düğünleri dernekleri. Sevilip seveceklerdi, onları ölüm bile ayıramaz derlerken, okul bitmiş, zorunlu ayrılıklar başlamıştı. Ayrıldılar gittiler, içlerinde kavuşamadıkları sevdalarıyla. O zaman ne telefonlar vardı, nede başka imkânlar. Bir araya bir daha gelmediler, aşk acılarıyla yaşadılar gelip geçtiler. Yıllar sonra ben fotoğrafçı dükkânımı açtığımda beni adımdan tanımışta gelmiş, Fırtınalı bir sonbahar ayında o çok sevdiği kız arkadaşı. Bana Mahmut’u sordu, ben yurt dışında deyince üzülmüştü. Olmadı mı olmuyor demek ki, o kız başkasıyla evlendi. Bazı hala buralarda görürüm. Mahmut da köyümüzden bir aile kızıyla evlendi. Bazen acı bazen tatlı beraber geçti bir ömür. Her zorlukları yaşadılar, güzel günler beklenirken, aniden gelen ölüm perişan etti sevenlerini. Hep bunlar bende bir anı olarak kaldı. Nerden nereye geldim, unutamıyor insan.

Mahmut, beni askerde hiç mektupsuz bırakmadı. Köye geldiğim de bir şekilde buluşur, dertlerimizi anlatır, eski gecen anıları tazelerdik. Dostluğumuz sürdü gitti. Mahmut ile unutamadığım bu arkadaşlık anımı bu gün bile hatırlayınca duygulanırım.

CAN ARKADAŞIMLA SARILDIK, BİR BİRİMİZE

Bir harman zamanı 1970 yılında, askerden izinli olarak, Mıcıkların arabasıyla köye geldim, Kahvenin önünde indim. Kahve önündeki bazı insanlar “Hoş geldin, Galip” dediler, sağ olsunlar. Ben çantamı alıp, bizim evin yolunu tuttum. Yapa yalnızdım, yanımda kimseler olmayınca, bir gariplik sardı beni üzüldüm. Aklıma biz bu köyün yabancısı olmasak, şimdi benim yanımda dayım, amcam, teyzem veya halam birisi olurdu diye eve gidiyordum. Bir ses duydum, arkamı döndüğümde can arkadaşım Mahmut bana koşarak geliyordu. Bekledim sarmaş dolaş olduk, dakikalarca sarıldık birbirimize. Benim yüzüme baktı, ağladığımı görünce elimi tuttu. El ele bizim eve kadar geldik, anam karşıladı merdivende bizi, ne kadar sevindim ne kadar ah ah., O gün akşam yemeğini beraber yedik, Mahmut ile ebeyce konuştuk dertleştik. Mahmut’un bana gösterdiği bu duygu yüklü arkadaşlığını hiçbir zaman unutamadım. Ona daha çok değer verdim. Ben askerde iken oda yurtdışına gitmişti, 1976 yılanda, bir yaz günü Fıransa’dan izinli gelmiş. Mıcıkların Bahri Abinin arabasında köyde karşılaştık, Şimdiki Hanımına nişanlanmış, Denizli’ye gideceklerdi. Bende evlenmiştim, Yanımda eşim de vardı. Rahmetli Ezime teyze, arabanın içinde bana dönerek “Galip, Mahmut ile ikiniz, durdunuz durdunuz da, turnayı gözünden vurdunuz” demişti. Ne demişti, neden demişti, Ezime teyze bilemedim. Arabadakiler gülüşmüştü bu söze, bizde eşimle bir birimize baktık gülümsedik.

Fotoğraftakiler: Foto galip, Konsolos Mahmut, Eczacı Arap Hüseyin.

MAHMUT BAŞ, KONSOLOSDU BENİM GÖZÜMDE

Mahmut yurt dışına gidince, okulda öğrendiği Fransızca yabancı diliyle, çok kişilere yardımcı olmuştu. Güzel giyinirdi, bakımlıydı. Tanıdıkları Türklere yardımcı olmaya çalışırdı, yardım etmeyi çok severdi. Arkadaş dostuydu. Kimilerine hastanede, Postanede, Bankada, Konsoloslukta yardımcı olduğu için bu özelliğinden, bu güzelliğinden ötürü adına Konsolos Mahmut demişlerdi. Yurt dışında arkadaşları ve bizim köylülerimiz arasında aranan sayılan biri olmuştu. Sevgili arkadaşım yurt dışından döndükten sonra baya sıkıntılı yıllar geçirdi. Bakmadı kendine, bilmediği çitçilik, hayvancılık işine girişmişti. Yazları cayırlarda, kışları köyde durardı. Motorun üzerinde soğuktan, sıcaktan hasta oldu. Geçen sene hastanede uzun süre yattı, defalarca yanına geldim gittim. Orada tanıdım çocuklarını.Ama Mahmut hastaydı, sorunları çoktu, yaşamak için kendisine iyi bakması gerekiyordu. Mahmut bunu beceremedi. Yazın köye geldiğimde, ara sıra bir ayara gelir, bir masada ikimiz dertleşirdik. Ama ben onun derdine yardımcı olamadım. Can arkadaşımda ayrıldı gitti, bizim buralardan.

Yeni yılın ocak ayında, karla kaplı yollar, bir sabah erkenden evinde “yavrularım sizi çok özledim” demişte geçmiş kendinden. Eşi bile ne olduğunu bilememiş, hayattan ayrılıvermiş aniden. Bir dost bir arkadaş daha gitti, bu kış Bizim Buralardan.

Bazıları hasretini, bazıları kinini, ben anılarımı yazarım yüreklerde.
Söz vermiştin,şöyle oturup da bir araya gelecektik hani günün birinde. Sana bizim buralardan özlemlerimi yolluyorum, dualarım dilimde.
Allah, yardımcın olsun dost. Rahat uyu köyümün kara toprağında.

BEN HAKIMI HELAL ETTİM, SEN DE BANA HELAL ET ARKADAŞ…