Kınalı Kuzularım

Dün yine dizildiniz sıra sıra askeri hava alanına
Kan kırmızı bayraklara sardılar da tabutlarınızı.
Dün yine yüreklerimizi dağladınız,
Göz yaşlarımız sel oldu aktı durmadı gönül pınarımın suları.
Dün size gökyüzü bile ağladı şimşekler çaktı,
yıldırımlar düştü öfkesinden.
Dün yine ağladılar analar babalar yavuklular çocuklar.
Dün yine sizeydi dualarımız size nasıl kıydılar yiğitlerim
A canlarım anaların kınalı kuzuları nasıl kıydılar size ah…
Açılım diye diye yüreklerimize derin yaralar açtılar be kuzularım.
Dün yine genç yaşta vatan topraklarına değil de,
binlerce kişi yüreklerimize gönlümüze koyduk sizi, unutmamak için.
Mümkün mü sizleri unutmak a kınalı kuzularım.

BİR KINALI KUZU VARDIR Kİ

Bir yazarın söylediği gibi;
Bazı kişiler vardır; son nefesini verdiği gün unutulur gider,
Bazı kişiler vardır; ölümünden sonra insan yüreğinde yaşar,
Bazı kişiler vardır; cami avlusundan kimsesizler mezarlığına
bırakılır arayanı soranı olmaz,
Bazı şehidim kınalı kuzularım vardır ki,
Türkiye nin her evinden çıkar, her omuzda taşınır, her insanı ağlatır.
Her bebe babasız kalır her sevgili eşi yalnız kalır her bacı
kardeşsiz kalır ve her asker komutansız kalır.

Ah ben bilirim kınalı kuzum, şehidim
Ne zaman akşam haberlerinde TV de Ali Kırca hüzünlü bir ses tonuyla
“Sayın seyirciler bültenimize acı bir haberle başlıyor” derse bilirim ki;
 bu gün uğursuz bir dağında yurdumun bir Mehmetçik şehit düşer.
Ah kınalı kuzum o an yüreğime ateş düşer de
bırakırız kendimizi bulunduğumuz yerlere.
Şehidim o kan kırmızı bayraklara sarılı
yediveren gülleri gibi kokarsınız gömüldüğünüz yurdum topraklarında.
Hırcın rüzgârlar savurur ter kokularınızı
yokluk kokarsınız ana gönlünde buram buram. 
A kınalı kuzum a şehidim.
Cenazeleriniz gönderildi bir bir asker ocağından baba ocaklarına
orada her askerini seven sizinleydi omuzlarından inmediniz bazı
ikiyüzlüler gelmediler, mavi Marmara gemisinin tayfalarına, gösterilen
sevgiyi sizinle paylaşamadı lar gazze yağcılarına nutuk adan
ikiyüzlüler nerdesiniz soruyorum nerdesiniz.

NERDESİNİZ

Filistin için bağır bağır bağırdın da, şimdi niçin aramızda yoksun.
Niçin bağırmıyorsun şehitler ölmez diye.
Kınalı kuzularım vatan topraklarını beklerken vuruldular sizler
horul horul uyurken gece karanlığın da.
Şimdi nerdesiniz hani yeşil bayrak sallayan kalabalıklar
Hani nerdesin yurdun dört bir yerinde Marmara gemisine miting
yapanlar. Hani nerdesin Müslüman’ım diyen gazeteciler elinde
megafonla en önde bağıran dinci yazarlar nerdesiniz hani.
Filistin yürüyüşündeki gibi kınalı kuzularımı bağrınıza niçin
basamıyorsunuz ne yapacaksanız yapın artık yanmasın
anaların yürekleri ağlamasın sevgililer babasız kalmasın bebeler.
Bu şehitler bizim yavrularımız değil mi?
Benim kınalı kuzularıma göz yaşlarınız akmıyor mu?
Yürekleriniz burkulmuyor mu?
Başınız öne eğilmiyor mu, utanmıyor musunuz bu günlerden.

Bir gazeteci soruyor başbakan yardımcısına kınalı kuzularım için şehitlerimiz için nasıl oldu nedenini soruyor.

Cevap veriyor başbakan yardımcımız
“Onlar sayıca bizden çoktular hem de ellerinde silahları vardı” diye cevap veriyor.

Hayret ellerinde gül mü bekliyordu ki
bu sözlerle ne demek istedi anlayamadım doğrusu.
Bu laflar la dağlarda bu hainleri temizlemeyiz
bir şeyler yapın bir şeyler yeddi artık
Kınalı kuzumun son sözü “Allah Allah” oluyor
Elinde anasının resmi al kanına boyanıyor.
Ey alçaklar bu topraklar size de kalmıyor.
Alçaklar alçakça vuruyor kınalı kuzum şehit oluyor
Bizim buralardan kınalı kuzularıma yüreklerimiz bir yanıyor bir yanıyor…