Ne Oldu Bize?

Bazen gecelerde hani uykun dağılır da, evin penceresinden gökyüzünü seyredersin dalgın gözlerinle.
Samanyolu yıldızlarını süpürürsün hiç farkında olmadan.
Hâlbuki tüm yıldızlar demet demet senin kucağındadır bilemezsin.
Sabah olur, uykusuz gözlerle çıkar gidersin, sokaklara, çarşılara.
Gün olur bir yerde, bir dost tanımıştır seni gözlerine bakar, sen arkanı döner görmezlikten gelirsin.
Oysa bir merhabadır senden beklediği, ya da küçük bir gülümseme.
Belki tanıdık güler yüzlü biriyle sımsıcak el sıkışması, birkaç dakika hal hatır sormak,  ya hatırlanmak istemiştir, ya da özlem duymuştur sana.                                                                                                                               
Ama sen neylersin o dostu, aldırmazsın bile, başka işle meşgul olursun.
Zaman davulu yanında çalınır güm güm, ama duyamazsın.

Koca bir yalan bu dünya, hepimizin içinde durmadan yaşamaya çalıştığı.
Unutmuşuz tüm dostlarımızı, akrabalarımızı sahi ne oldu bize.
Bir bayram gününde, ne akraban düşer aklına, ne dost, ne kardeşin, ne yaşlı anan baban, öyle geçer zamanki anlayamazsın.
Sanki küçük dağları biz yaratmış gibi, koltuklarımız kabarmış, burnumuz Kafdağı kadar büyümüş.
Cebimiz biraz para görmüş, elbise yürütmeyi, parada konuşmayı öğretmiş.
Bazılarımız bazı yerlere gelmişler, bir şekilde havası yerinde.
Velhasıl,  işte değiştik biz, bir şekilde. Hakikaten ne oldu bize, nasıl bu kadar değiştik.

Böyle yaşarken, uçar gider, ah ile vah ile, gençlik yıllarımız. Sen ne kadar koşsan da, tutamazsın.
İnanın hepimiz unuttuk, yüreğimizle sevmek ne demektir.
Dostça kucaklaşmak, bir şey beklemeden, bir merhabadır birbirimizden beklediğimiz.
Özlem ne demek, köylü hemşerilik ne demek  unuttuk gittik.
Görsek de, görmemezlikten geliyoruz, ne oldu bize? Hakikaten ne olduk biz…

Hiç düşündünüz mü?
Gelin, bu yazımı okuyunca bir dosta ses verelim.
İster bir mektupla ister telefonla, ister bilgisayardan, bir mesaj gönderelim nasılsın diyelim hal hatırını soralım.
Bir yazar demiş ki; Hayat çatlak bir bardaktaki suya benzer, içsen de tükenir, içmesen de.
Bu yüzden hayattan tad almaya bak.
Ama yalnız tat alınmıyor ki, gönül arzu ediyor birilerini, değil mi?
Her insanın, acı tatlı, kendine özgü, bir yaşam hikâyesi vardır.
Geçen o yılları  tekrar geriye getiremeyiz belki, ama geleceğe güzel bakabiliriz.
Bu biraz da senin yüreğine bağlı bunun cevabı sende saklı.
Bazı hayat hikâyelerimiz, duygularımızı coşturur veya düşündürüp bazen ağlatır bile.
İşte bizim hayatımız burada başlar. Ne bekleriz şu hayattan, yaşam bizden ne bekliyor düşünmeliyiz.
Hoyratça, tüketiyoruz hayatı. Bazı olaylara boyun eğip katlanacağız, bazılarına da baş kaldırıp direneceğiz.
Ama dostlarla aramıza, samimi bir bağ kuracağız, unutmayacağız onları.
Gönlün pencerelerine çekilen, kara perdeleri artık kaldırmak zamanı.
Kaldır ki  güneş ışıkları dolsun,  yüreğindeki odana artık gülmeliyiz.
Bağrındaki  gönül kafesindeki beslediğin hırçın kuşu  salıver gitsin gayri, oda sevinsin.
Salıver ki, gönlüne bir dost yuvası aç, hadi, hadi.                                                                                 
Biliyorum, bu yazımı okuyunca, bana iki satır yorum yazmak, yine zor gelecektir size.
Yürekten sevmenin  ne olduğunu hatırlayalım, unutmayalım dostlukları, korkma  kimse kimseye yük olmaz inan.
Sözlerin anlamını yitirdiği zamanlar vardır hayatımızda. O anlarda konuşmak da duyguları ifade etmek de zorlaşıyor.
İşte o zamanlarda  elimize alır kalemi bir şeyler yazarız, beyaz sayfalara  düne dair ne olduysa.
Bazen oluyor ki, bırakıverirsin kendini, gözyaşlarımız girer olayın içine. Dilimizin anlatamadıklarını onlar anlatırlar.
Bir ölü evinde,  üzüntünden veya bir düğün evinde sevinçten akıverir de bırakırız gözyaşlarımızı, hiç kimseden utanmadan.
Dost olmasan, ne işin vardı orada desem, söyleyecek söz bulamazsın.
Demek ki yalnız yaşanmıyor. Demek ki  gönül dosttan  bir şeyler bekliyor.
Ben  bir yürekten, evet ta yürekten Bizim buralardan size sevmenin, özlemin, arkadaşlığın ve aynı köylü olmamızın
En önemlisi; dostlarımıza değerini, önemini yazmaya çalıştım.
Sahi ne oldu, bize?
Hiç sordun mu kendine?                                                                                                                                                
Düşünüp de bir şeyler, yazabilirlisiniz acaba?                                                                                                     
Siz, sevgili bizimburalar sitesi okurları…
Umarım bana  hak verir de,yazım için bir şeyler yazar ses verirsiniz..
Merhaba! dersiniz yürekten.
Evet taa yürekten, sahi ne oldu bize?, neden bu kadar değiştik