Nerelerdesiniz Şimdi?

Ekinler ermiş, köye biçerdöverler gelmişti. Bir hafta içinde ovada ekin kalmadı, eve gelmedik. Dedim çiftçilik ne kadar kolaylaşmış yaz telaşı geldi geçiverdi derken. Pancar kazma zamanı gelmiş yeni makine getirmişler köye bir kaç tane. Tarladaki pancarı kazıyor, başını kesiyor, motorun arabasına yüklüyor, tarla sahibi bakıyor hiç çalışanı yok. O kadar kolay ki imrendim doğrusu. Ama teknoloji bizi tembelleştirdi, hastalık stres yükledi her yanımıza. Hayatı kolalaştırdığını sandığımız teknoloji bedenlerden, duygulardan ve sevgiden, neler alıp gittiğini bilmiyoruz. Hep kolaya kaçar olduk, eskiden dirgenlerle kazardık pancarı, öküz arabalarıyla taşırdık günlerce.

Harman yerlerinde yatardık, günlerce öküzlerle düven sürerdik o yaz sıcaklarında, gece oldumu saman yolu yıldızına bakar, kayan yıldızlardan, sevdiğimiz kıza dilekler tutardık. Hırçın rüzgârlarda harman savurur, bir birimize yardım eder, karşılık bile beklemezdik. Selam verdiğimizde  hal hatır sorar dertlerine ortak olurduk konu komşumuza. Keşke yok olmasaydı  o güzelim adetlerimiz. Sabahleyin alsaydık çapayı elimize. Komşumuza çapa yapmaya, yardıma gitseydik. Komşumuzun yeni başlattığı inşaatına kiremitleri taşısaydık, imece usulü.

Toprak damlarımıza karlar yağsaydı keşke, karları kürüseydik ağaçtan küreklerimizle. Arkadan tekrar yağsaydı, laba laba  karda, pekmezle karıştırıp bir tabak dolusu kar yeseydik evdekilerle. Kestaneler pişirseydik odun gözlerinde yufkalar ısıtıp içine deri peynirleri ekip dürüm yapsaydık keşke. Bizim damdan komşunun damına geçseydik, kürüdüğümüz kar yığınları üzerine atlasaydık, gömülseydik kara belimize kadar. Ellerimizde eldiven, ayağımızda lastik pabucun içinde ninemim ördüğü  yün çoraplar olsaydı koyun yününden. Babamın eski çeketleri dizlerimize kadar örtseydi, bazı yerleri yamalı olsa bile sıcak tutarlardı bizi. Kara kışın çabuk geçmesini  bahar aylarının tez gelmesini  bekleseydik. Bahar gelince hayvanlarımızı otlasınlar diye  dağlara salsaydık, yine aç kurtlar ulusaydı, köyümün başı dumanlı yüce dağlardan.  Bir kaç avcı tek kırma tüfeğiyle kurt avına çıksalardı. Önce bizim oturduğumuz mahalleyi  duman bassaydı. Sonrada köyün başka yerleri dumandan görünmez olsaydı. Keşke eski köy düğünleri başlasaydı, toprak damlı evlerimizin önünde güz gelince, davullar çalınsa zurnalar çığlık atsaydı. Köyümüm sokaklarında. Koca veli, caminin minaresinden tellal bağırsaydı ” bu gün düğünümüz vardır, tüm köylü davetlidir diye” o kalın  sesiyle keşke. Köy delikanlıları dibeklerde sokularla  buğday  dövselerdi, etli keşkek yemekleri yenseydi. Gecelerde yine gece henkleri olsaydı. Gelinlerimiz doru atın üzerinde gelseydi oğlan evine. Oğlanlarımız hasırın üzerinde damat dursalardı, hasrın üzerine demir paralar atılsaydı. Gelin mor atın üzerinde, oğlan evine gelince şekerler atılsaydı başına, .çocuklar şeker toplarken bağırsalardı. Gelin kız kaynanasından bir inek almayınca doru attan inmeseydi. Keşke bu gün evlenenler çocukları olunca, eskiden olduğu gibi büyüklerin isimleri verilseydi. Yaşlılarımıza saygı sevgi, itibar eski günlerde olduğu gibi olsaydı. Deve dikeninden kahvemiz, dağ otlarından çaylarımız kaynasaydı is kokulu ocaklarımızda. Ticaretimize çek senet girmeseydi, sözün senet olduğu yıllardaki gibi ahlak sahibi tüccarlarımız olsaydı.

Öğretmenlerimiz olsaydı minnet duyduğumuz, bize bir harf öğretince kölesi olmaya çalıştığımız, yıllar öncesi gibi. Saygıyı sevgiyi onlardan öğrendiğimiz. Mustafa Kemal’in izinde olan elleri öpülesi, cefakâr öğretmenlerimiz, nerelerdesiniz şimdi.  Haydi, çıkın kürsülerinize, korkmayın. Gür çıksın söylemleriniz. Biz, eski toprağız  eskiden olduğu gibi, yine kadir kıymet biliriz. Türkiyem’in  sizlere o kadar  ihtiyacı var ki. Bu değildi  bizim kaderimiz…