Oğul ben gündüzleri ağlayamam!

ANAMIN GECE AĞITLARI 3    

Dedim “Ana bazen bu günlerde üzülüp de ağladığın oluyor mu?
Seni yaz aylarında bazen buralarda yalnız bırakıyoruz.
Ama sen buralarda köyde yaşamak istiyorsun da ondan.”

ANAM…
Başını yavaşça kaldırdı, kara gözlerini benden
kaçırarak “Ahh oğlum.
Yalan söylesem yukarıda Allah var.
İnsanın her günü bir gününe uymuyor bolu var darı var günlerin.
Bazen sizi özlüyorum, bir gariplik çöküyor üstüme duygulanıyorum da
kimselere göstermeden ağladığım zamanlar oluyor.
Sizinle gitsem şehirde duramıyorum, aslında köy çok iyi konum komşu ile olup gidiyorum buralarda.
Çok şükür her şeyime yetişiyorsun, her şeyim tamam ama bazen bir hüzün çöküyor yüreğime de tutamıyorum kendimi ağlıyorum.
Yalnız ben gündüzleri hiç ağlamam.”

Eğilerek öptüm yanaklarından.
“Neden ana” dedim, “ağlamanın zamanı mı olur?”

ANAM…
“Olur, oğlum olur, ağladığımı komşularım duyar da ne der diye gündüzleri ağlamam.
Ağlasam da gözyaşlarımı gizlice silerim kimseler görmez.
Benim ağladığım bana kalsın.
El alem duymasın, duyan olur da ne derler oğul?
Onun için başkalarının bana üzülmelerini istemem.
Her insanın kendine göre bilmediğimiz ne dertleri var kim bilir, bir de benimle mi uğraşsınlar gari oğlum?”

Elimi anamın omzuna dayadım.
“Yapma ana, ağlama.
Tabi ki kimseler duymasın, hem ne derdin var ki ağlıyorsun.
Bak yanındayım kaç gündür, sen istersen alır giderim.”

ANAM…
“Yok, oğul bir dert olduğundan değil ağlayışım, belki bir yürek boşalması bu.
Ama ben kimseye bir şey demem, tüm dertlerimi aylarca günlerce içime dökerim.
Gün olur, bir gecenin kör karanlığında aklıma düşer geçirdiğim günlerim.
Sizler gelirsiniz gözümün önüne.
Bir bir, uykum kaçar, kabarır yüreğim, boğazıma dizilir, diyemediğim laflarım olur, bir oh çekerim ta derinden.
O zaman durmaz gözyaşlarım girerim yorganın altına ağlarım da ağıtlar yakarım.
Hıçkırıklar bitmez, feryadım bitmez.
Ağıtlarla kan dolar yüreğime sabahın şafak vaktine kadar.
(Ne beni ağıtlar sakinleştirir, ne de gözyaşlarım! Yarılır yüreğim, çatlar göz pınarları.
Çatlar da akar yanaklarımdan gözyaşlarım, ne yastık kalır batmadık ne yorgan.
Zor ederim sabahı, kimseler duymaz hıçkırıklarımı oğul, ben geceleri ağlarım!)

Deme ana dedim ne olur böyle deme…
Dayanacak gücüm kalmadı artık benim.
Oturdum kucağına da, canım anamın,
Sarıldım mis kokulu, bağrına hıçkıra hıçkıra ağladım.
Ben kimselerden sakınmadan çekinmeden.
Bizim buralarda yağmurlu bir gün batımı vakti kim duyarsa duysun dedim.